Bij het heropstarten in mei na de eerste lockdown was ik heel fier op mezelf want ik had tijdens die eerste lockdown niet stil gezeten. Ik had (zoals het hoort) nuttig gebruik gemaakt van de verplichte sluiting. We kennen het allemaal klusjes gezocht in huis die al jaren waren blijven liggen, opruimen, de tuin grondig gesnoeid en waar nodig een perk aangepast, etc. Ook mijn praktijk kreeg een beurtje. De muren kregen andere kleuren, ik maakte nieuwe visitekaartjes en een nieuwe website. En hoe vervelend het ook was om niet te kunnen of te mogen werken, het deed ook wel deugd om even de tijd te hebben om die dingen aan te pakken die anders altijd maar blijven liggen. Om even ook weg te zijn van de dagdagelijkse behandelingen, het werk, de routine en de zorg.
In november volgde dan de tweede lockdown. Deze kwam zoals bij vele mensen anders aan. Het werd stil in en rondom mij. Mijn schouder wou plots niet meer mee. Mijn schoonzus stapte totaal onverwachts uit het leven. Het was herfst, en het werd winter, het leven viel stil in en rondom mij. Een totaal andere stilte en beleving dan in maart.
Intussen zijn we half januari, nu de eerste dagen van het jaar achter de rug zijn, merk je dat de energie aan het veranderen is. De stilte maakt plaats voor iets stormachtig. Ondergronds is de natuur zich volop aan het voorbereiden voor de lente. De eerste sneeuwklokjes komen te voorschijn. De kiemkracht van de lente kondigt zich aan en staat in schril contrast met de onrust in de wereld. De onrust en de angst voor wat zich afspeelt veraf en dichtbij.
Als storm op de voorgrond komt, blijft stilte nochtans heel belangrijk. Die stilte kunnen we slechts op één plek terugvinden, niet meer buiten ons, maar in het oog van de storm.
Kruip jij dezer dagen mee in het oog van de storm? Lekker naar binnen in jezelf, de stilte en de rust opzoeken. Durf ook jij stil te vallen en de stilte in je leven toe te laten?
Veerle Platteau 